طالبان قوانین عجیبی را در شهرهای فتح شده به اجرا گذاشته است. اجرای مجددا قانون منع خروج زنان از خانه نشان می دهد طالبان امروز همانند طالبان دیروز است.
در حالیکه بسیاری معتقدند طالبان امروز با طالبان دیروز فرق دارد اما شواهد گزارش داده شده از مناطق مختلف افغانستان چیز دیگری را نشان می دهد. طالبان بعد از فتح شهر تخار قوانینی را تصویب و به اجرا گذاشته که ما را به یاد سالهای دهه 90 می اندازد.
بر اساس گزارش آریانا نیوز، طالبان قانون منع تردد زنان و دختران را در شهر مجددا به اجرا گذاشته است. طبق این قانون، زنان جز با همراهی یکی از مردان محرم، حق ندارند در معابر عمومی رفت و آمد کنند. همچنین، فعالان مدنی گزارش داده اند که طالبان مجددا به مردان شهر دستور داده ریش بگذارند و بدون محاسن در معابر حاضر نشوند. به جز این دو مورد، محاکمه خیابانی و اجرای بلافاصله حکم توسط نیروهای طالبان مجددا به اجرا گذاشته شده و بسیاری از مردم محصور در شهر از تیرباران شدن توسط طالبان ترسیده اند.
آنچه مشخص است این است که بیشترین ترس مردم و فعالان مدنی افغانستان مربوط به اجرای مجدد قوانین محدود کننده زنان است. قوانین وحشتناک طالبان در سالهای استیلا بر افغانستان مشکلات بسیار زیادی را برای آنها در دهه 90 به وجود آورد. طبق گزارش بی بی سی، اصلی ترین علت امتناع کشورهای خارجی و آمریکا از پذیرش رسمی دولت طالبان در آن سالها همین قوانین ضد زن طالب ها بود. این قوانین به حدی سخت گیرانه بود که حتی اشخاصی مانند حامد کرزی از بیم سوال و جواب شدن توسط خبرنگاران در مورد نقض حقوق زنان حاضر به همکاری با طالبان نشدند.
مروری بر رویکرد و قوانین طالبان در مورد زنان
قوانین سخت گیرانه طالبان برای زنان شامل موارد متعددی می شود. دکتر آرین پورقدیری در مقاله ای نکات جالبی را در مورد قوانین سخت گیرانه طالبان در مورد زنان بیان می کند.
بر اساس این مقاله، گروه‌های حقوق بشری شرایط زندگی زنان افغانستان در دوره طالبان را یکی از بدترین شرایطی که جهان با آن روبرو شده است توصیف کردند. از سال 1996تا 2001 حق رأی دادن، آموزش و کار کردن توسط طالبان از زنان سلب شده بود.
در سال 1997 طالبان بر اساس قانونی درس خواندن زنان در مراکز آموزش عمومی را ممنوع اعلام کرد. به این ترتیب مراکز آموزشی کوچکی به‌صورت خودجوش در خانه‌ها توسط افراد برای آموزش به دخترها شکل گرفت. اما در سال 1998 طالبان درس خواندن دختران در این مکاتب را بعد از 9 سالگی ممنوع و موارد آموزشی قبل از این سن را محدود به آموزش قرآن کرد. به این ترتیب نرخ سواد در افغانستان به 13درصد در شهرها و 3 تا 4 درصد در روستاها کاهش یافت.
در سال 1998 آنها از دسترسی به بیمارستان‌های عمومی منع شدند. این مسئله نه تنها بر سلامت زنان این کشور تأثیر منفی گذاشت، بلکه منجر به افزایش نرخ مرگ و میر نوزادان نیز گشت. طبق آمار در آن زمان از هر 1000 کودک 165 نفر زیر سن یک سالگی جان خود را از دست می‌داد.
در سال 1997 طالبان اشتغال زنان در اماکن عمومی را ممنوع اعلام کرد. ممنوعیت اشتغال زنان نه تنها بر زندگی زنان افغان بخصوص آن‌هایی که دارای تحصیلات و یا سرپرست خانوار بودند تأثیر منفی گذاشت بلکه اخراج معلم‌های زن برای سیستم آموزشی این کشور نیز عواقبی منفی به بار آورد و آن را با کمبود نیرو روبرو کرد.
طالبان حجاب بسیار سخت‌گیرانه‌ای شامل برقع بر زنان تحمیل کرده بود. همچنین آنها قانوناً اجازه راه رفتن در خیابان را نداشتند، مگر اینکه همسر یا یکی از مردانی که محرم باشند، آنها را همراهی کند.
طالبان خانواده‌ها را تشویق به ازدواج زودهنگام دخترانشان می‌کرد. طبق گزارش سازمان عفو بین‌الملل 80 درصد ازدواج‌ها در دوره حکومت طالبان اجباری بوده است.
وحشت در حال بازگشت است؟
با پایان دوران سیاه طالبان تا حد زیادی این قوانین تغییر کرد. هر چند افغانستان در گردباد حوادث مجال زیادی برای تغییر قوانین خود نداشت اما حداقل محدودیت های افراطی طالبان و قیود وحشتناک‌شان بر زنان را از بین برد.
حالا با ورود مجدد طالبان به قدرت بیم آن می رود که افغانستان مجددا درگیر مسائل قدیمی خود شود. بسیاری معتقدند طالبان در مورد فعالیت مدنی و به خصوص حقوق زنان هرگز کوتاه نخواهد آمد و به محض قدرت گرفتن مجدد، تمام محدودیت های سابق را باز خواهد گرداند. باید صبر کرد و دید این اندیشه نگران کننده محقق می شود یا خیر.
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/23160
تگ ها:
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
